ಪಡಖಾನೆಯ ಹುಡುಗಿ: ನಗು ಮತ್ತು ಸರಳ ಬದುಕು

ಕೊರೆಯುತ್ತಿದೆ ನಿನ್ನುಸಿರು, ಸೀಳುತ್ತಿದೆ.

ಬಾರದ ನಿದ್ದೆಯ ಆವಾಹಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ
ಎಂದು ತಪಸ್ಸು ಮಾಡಿದರು ಬಿಡವು
ನಿನ್ನ ಅದೃಶ್ಯ ಸುಳುಹುಗಳು.
ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅರಳಿರುವುದು ಮುತ್ತುಗದ ಹೂವುಗಳೊ
ನನ್ನ ಮೇಲಿನ ದಿವ್ಯದ್ವೇಷವೊ?

***

ಮತ್ತೆ ಮರಳಿದ್ದೀ, ಎಂದಿನಂತೆಯೆ ವರುಷಗಳ ಬಳಿಕ
ಈಗ ನೆರಳುಗಳಿಲ್ಲ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಡಿ.
ಅವು ಅಂದೇ ಇಂಗಿ, ನೀಗಿ ಹೋದವು
ಎಂದಿದ್ದೆ, ಈಗ ಹೊರಳಿಸದಿರು ಅವನ್ನು
ಕಾಣಲು ಬಿಡು, ದೀರ್ಘವಾಗಿ
ಈ ಬಾರಿ ಉಸುರದಿರು ನಿನ್ನ ಸುಳ್ಳುಗಳನು

***

ನೀನು ಈ ಗಾಜಿನ ಹೂಜಿಯಲಿ ತುಂಬಿರುವ
ಹೊನ್ನಬಣ್ಣದ ವಿಷವಿಪ್ಲವ.
ಗಂಟಲು ಸುಟ್ಟರೂ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ, ಗುಟುಕರಿಸಲೇಬೇಕು
ಅಮೇಲಿನ ಭ್ರಾಂತ ಸ್ಥಿತಿಯಲಿ ನೇವರಿಸಲೇಬೇಕು
ನೀನು ಕರುಣಿಸುವ ಅದ್ಭುತ ಕತ್ತಲೆಯನು
ದಹಿಸಲೇಬೇಕು, ಬೆಂದು ಕರಕಾಗುವತನಕ.

***

‘ಎಲ್ಲವೂ ಸರಳವಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇಕೆ?’
ಎಂದು ಒರಲುವವನಿಗೇನು ಹೇಳಲಿ?
ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಸರಳ. ಸರಳಕ್ಕಿಂತಲೂ.
ಅವರು ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟುವರು ನನಗೆ. ನಾನು ನಗುವೆ.
ಅವರು ನುಂಗಿ ನೊಣೆಯುವರು. ನಾನು ನಗುವೆ.
ನೀನು ಮರೆಯುತ್ತ ಹೋಗುವ ಘಳಿಗೆಗಳಲ್ಲೂ ನಾನು ನಗುವೆ.

Pic courtesy: ‘Girl with Mandolin’ by Pablo Picasso

ಸಂಕೇತ್ ಅನುವಾದದಲ್ಲಿ ಎಲಿಯೆಟನ ಒಂದು ಕವಿತೆ.

 

ಜೆ. ಆಲ್‍ಫ್ರೆಡ್ ಪ್ರುಫ್ರಾಕನ ಪ್ರೇಮಗೀತೆ

“ಎಲಿಯಟ್‍ನ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಜೋರಾಗಿ ಓದಬೇಕು. ದನಿ ತೆಗೆದು. ದನಿ ಏರಿಳಿಸಿ. ಅವು ದಕ್ಕುತ್ತವೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬ ಯೋಚನೆಯಿಲ್ಲದೆ. “Do I dare?” and “Do I dare?” ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೆ ಈ ಅನುವಾದಕ್ಕಿಳಿದಿದ್ದೇನೆ.”- ಎಂದು ತನ್ನ ಅನುವಾದದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಗೆಳೆಯ ಸಂಕೇತ್ ಪಾಟೀಲ್. ಅವರ ಬ್ಲಾಗ್ ನನ್ನ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚಿನದು. ಇವತ್ತಿಗೂ ಅವರ ಹಾಗೆ ಬರೆಯುವವರು ಯಾರೂ ಕಾಣುತ್ತಲೆ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ಅನ್ನುವದು ನನ್ನ ಹಳಹಳಿಕೆ. ಬಹಳ ದಿನಗಳ ಬಳಿಕ ನನ್ನ ಮೆಚ್ಚಿನ ಕವಿತೆಗಳನ್ನ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಈ ಅನುವಾದದ ನೆನಪಾಯಿತು. ಲಿಂಕ್ ಕೊಡುವ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲವಾಗಿ ಸಂಕೇತರ ಮೂರು ಭಾಗಗಳ ಪೋಸ್ಟನ್ನು ಕಾಪಿ ಮಾಡಿ ಒಟ್ಟಿಗೇ ಇಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ್ದೇನೆ, ಅವರು ಕ್ಷಮಿಸುವರೆಂಬ ಭಂಡಧೈರ್ಯದಿಂದ!! ಸಂಕೇತ್ ಮತ್ತೆ ಬರೆಯುವ ಹಾಗಾದರೆ ಬ್ಲಾಗ್ ಲೋಕದ ಅದೃಷ್ಟ ಖುಲಾಯಿಸಬಹುದು!!

S’io credesse che mia risposta fosse
A persona che mai tornasse al mondo,
Questa fiamma staria senza piu scosse.
Ma perciocche giammai di questo fondo
Non torno vivo alcun, s’i’odo il vero,
Senza tema d’infamia ti rispondo.¹

ಜೀವಜಗತ್ತಿಗೆ ಮರಳುವ
ಯಾರಿಗಾದರೂ ನಾನು ಉತ್ತರವೀಯುತ್ತಿದ್ದಲ್ಲಿ
ಈ ಉರಿ ಹೀಗೆ ಮಿಣುಕದೆ ನಿಶ್ಚಲವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು.
ಆದರೆ ನಾ ಕೇಳಿ ತಿಳಿದಂತೆ ಈ
ಗಹ್ವರದಿಂದ ಮರಳಿ ಹೋದವರಿಲ್ಲ.
ಅಪವಾದದ ಭಯವಿಲ್ಲದೆ
ಕೊಡುವೆ ನಿನಗುತ್ತರ

¹ಡಾಂಟೆಯ ‘ಡಿವೈನ್ ಕಾಮಿಡಿ’ಯ ಇನ್ಫ಼ರ್ನೋದ ಸಾಲುಗಳಿವು. ಇದು ಗಿಡೊ ಡ ಮಾಂಟೆಫ಼ೆಲ್ಟ್ರೋ ನರಕದ ಎಂಟನೇ ವರ್ತುಲದೊಳಗಿಂದ ಹೇಳುವ ಮಾತು. ಗಿಡೊ ಡ ಮಾಂಟೆಫ಼ೆಲ್ಟ್ರೋ ಡಾಂಟೆಯ ಪ್ರಕಾರ ನರಕದ ಎಂಟನೇ ವರ್ತುಲಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಕಾರಣ: ದುರುದ್ದೇಶಪೂರಿತ ಸಲಹೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾದದ್ದೇನೆಂದರೆ, ಪ್ರುಫ಼್ರಾಕ್ ಮೊನೊಲಾಗ್‍ಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಈ ಸಾಲುಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ: ಗಿಡೊ ಅಂದುಕೊಂಡಿರುವುದೇನೆಂದರೆ ಡಾಂಟೆ ಕೂಡ ನರಕಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ; ಹೀಗಾಗಿ ನಾನು ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಬಾರದೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಇವನಿಗೆ ಹೇಳಬಹುದು; ಅವನು ಮರಳಿ ಹೋಗಿ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಅಪಖ್ಯಾತಿ ಹಬ್ಬಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ; ಇದೇ ರೀತಿ, ಪ್ರುಫ಼್ರಾಕ್‍ನಿಗೆ ಕೂಡ ತಾನು ಈ ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಹೇಳುವ ಮನಸ್ಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದು ಒಂದು interpretation.

 

ಹೋಗೋಣಲ್ಲ ಮತ್ತೆ, ನೀನೂ ನಾನೂ,
ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಮಂಪರುಕವಿದ ಪೇಶಂಟಿನ ಹಾಗೆ ಇಳಿಸಂಜೆ
ಆಕಾಶದಗಲಕ್ಕೂ ಹರಡಿಕೊಂಡಿರುವಾಗ;
ಹೋಗೋಣಲ್ಲ, ಕೆಲ ಅರೆನಿರ್ಜನ ಓಣಿಗಳಲ್ಲಿ,
ರಾತ್ರಿಯೊಪ್ಪತ್ತಿನ ತಹತಹಿಕೆಗೆಟಕುವ ಸೋವಿ ಹೊಟೆಲುಗಳ
ಕನವರಿಕೆಯ ಮರೆಗಳಲ್ಲಿ
ಕಟ್ಟಿಗೆಹೊಟ್ಟು ಹರಡಿದ ಆಯ್‍ಸ್ಟರ್ ಕವಚಗಳ ರೆಸ್ಟೊರಾಂಟ್‍ಗಳಲ್ಲಿ.
ಕಪಟ ಉದ್ದಿಶ್ಶದ ವಾಗ್ವಾದ
-ದಿಂದ ಬಳಲಿಸುವಂಥ ಬೀದಿಗಳು
ಮೈಮೇಲೆರಗುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯತ್ತ ಒಯ್ಯುವ ಬೀದಿಗಳು…
ಆಂಹಾ, ಕೇಳದಿರು, “ಅದೆಂಥದ್ದು?” ಎಂದು.
ಹೋಗೋಣ. ಭೇಟಿ ಕೊಡೋಣ.

ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಹೆಂಗಸರು ಹೋಗಿಬಂದು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಮೈಕೆಲೆಂಜೆಲೊನನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಕಿಟಕಿಗಾಜಿಗೆ ಬೆನ್ನುತಿಕ್ಕುವ ಹಳದಿಯ ಮಂಜು,
ಕಿಟಕಿಗಾಜಿಗೆ ಮುಸುಡಿಯುಜ್ಜುವ ಹಳದಿಯ ಹೊಗೆ
ಸಂಜೆಯ ಮೂಲೆಮೂಲೆಗೂ ನಾಲಗೆ ಚಾಚಿತು,
ಕೊಳಚೆಗಟ್ಟಿದ ಕೊಳಗಳ ಮೇಲೆ ಸುಳಿದಾಡಿತು,
ಚಿಮಣಿಗಳಿಂದುದುರುವ ಮಸಿಗೆ ಬೆನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿತು,
ಜಗಲಿಯಿಂದ ಜಾರಿತು, ಒಮ್ಮೆಗೆಲೆ ಹಾರಿತು,
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಇದು ಅಕ್ಟೋಬರ್‌ನ ಮೆದುರಾತ್ರಿಯೆಂದು ಮನಗಂಡು,
ಮನೆಯ ಸುತ್ತ ಒಮ್ಮೆ ಸುತ್ತಿ ಉಂಗುರಾಗಿ ನಿದ್ದೆಹೋಯಿತು.

ಸಮಯವಂತೂ ಇದ್ದೇ ಇದೆ
ಕಿಟಕಿಗಾಜುಗಳ ಮೇಲೆ ಬೆನ್ನು ತಿಕ್ಕುತ್ತ
ಬೀದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ತೆವಳುವ ಹಳದಿ ಹೊಗೆಗೆ;
ಸಮಯವಿದೆ, ಸಮಯವಿದೆ
ನಾವು ಕಾಣುವ ಮುಖಗಳ ಕಾಣುವ ಮತ್ತೊಂದು ಮುಖ ತಯಾರಿಸಲು;
ಸಮಯವಿದೆ ಹುಟ್ಟಿಸಲೂ ಸಾಯಿಸಲೂ,
ಪ್ರಶ್ನೆಯೊಂದನ್ನು ಎತ್ತಿ ನಿಮ್ಮ ತಟ್ಟೆಗೆ ಬಡಿಸುವ
ಕೈಗಳ ನಿತ್ಯಗಳಿಗೆ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಸಮಯವಿದೆ;
ನಿಮಗಾಗಿ ಸಮಯವಿದೆ ನನಗಾಗಿ ಸಮಯವಿದೆ
ಸಮಯವಿದೆ ನೂರಾರು ಮೀನಮೇಷಗಳಿಗೆ,
ನೂರಾರು ದರ್ಶನಗಳಿಗೆ ಸಂಸ್ಕರಣಗಳಿಗೆ
ಸಮಯವಿದೆ, ಟೋಸ್ಟು ಚಹಾ ತೊಗೊಳ್ಳುವ ಮುಂಚೆ.

ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಹೆಂಗಸರು ಹೋಗಿಬಂದು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಮೈಕೆಲೆಂಜೆಲೊನನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಸಮಯ ಇದ್ದೇ ಇದೆ
“ಧೈರ್ಯವಿದೆಯೇ ನನಗೆ? ಧೈರ್ಯವಿದೆಯೇ?” ಧೇನಿಸಲು
ಹಿಂದಿರುಗಿ, ಮೆಟ್ಟಲಿಳಿಯಲು, ಸಮಯವಿದೆ
ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಬೋಡಾಗುತ್ತಿರುವ ತಲೆಬಾಗಿಸಲು
(ಅವರೆನ್ನುವರು: “ಅವನ ಕೂದಲೆಷ್ಟು ಉದುರಿವೆ ನೋಡು!”)
ನನ್ನ ಮಾರ್ನಿಂಗ್ ಕೋಟು, ಗದ್ದಕ್ಕೊತ್ತಿದಂತಿರುವ ಕಾಲರು
ನೆಕ್‍ಟೈ ಸುಂದರ ಗಂಭೀರ, ಆದರೆ ಸಣ್ಣ ಪಿನ್ನಿನಿಂದ ಬಂಧಿತ
(ಅವರೆನ್ನುವರು: “ಅಯ್ಯೋ, ಅವನ ಕೈಕಾಲುಗಳೆಷ್ಟು ಬಡಕಲು!”)
ವಿಶ್ವವನು ಅಲುಗಿಸುವ
ಸಾಹಸ ಇದೆಯೇ?
ನಿಮಿಷದಲ್ಲೇ ಸಮಯವಿದೆ
ನಿರ್ಧರಿಸಲು ವಿಮರ್ಶಿಸಲು, ಮರುನಿಮಿಷದಿ ಕವುಚಿಹಾಕಲು.

ಯಾಕೆಂದರೆ ಇವರೆಲ್ಲ ನನಗೆ ಈಗಾಗಲೆ ಗೊತ್ತು, ಎಲ್ಲವೂ ಗೊತ್ತು:

ಸಂಜೆಗಳು, ನಸುಕುಗಳು, ಅಪರಾಹ್ಣಗಳು ಎಲ್ಲ ಗೊತ್ತು
ನನ್ನ ಬಾಳುವೆಯನ್ನು ಕಾಫೀ ಚಮ್ಮಚೆಗಳಿಂದ ಅಳೆದು ಸುರಿದಿದ್ದೇನೆ;
ದೂರದ ರೂಮಿನಿಂದ ಬರುತ್ತಿರುವ ಸಂಗೀತದಡಿಯಲ್ಲಿ
ನೆಲಕ್ಕಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ದನಿಗಳ ಕೊನೆಯುಸಿರೂ ನನಗೆ ಗೊತ್ತು.
ಹೀಗಿರುವಾಗ ಹೇಗೆ ಮುಂದರಿಯಲಿ?

ಆ ಕಣ್ಣುಗಳೂ ನನಗೆ ಗೊತ್ತು, ಅವೆಲ್ಲವೂ –
ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸೂತ್ರಬದ್ಧ ನುಡಿಗಟ್ಟಿನಿಂದ ಕಟ್ಟಿಹಾಕುವಂಥ ಕಣ್ಣುಗಳು,
ಹೀಗೆ ನಾನೊಂದು ಸೂತ್ರವಾದಾಗ, ಪಿನ್ನಿಗಂಟಿ ಅಸ್ತವ್ಯಸ್ತ ಬಿದ್ದಿರುವಾಗ,
ಪಿನ್ನೆರಗಿ ಗೋಡೆಗೊರಗಿ ಎತ್ತಕೆತ್ತರೆ ಹೊರಳಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ,
ಹೇಗೆ ಶುರು ಮಾಡಲಿ, ಹೇಳಿ?
ನನ್ನ ನಿತ್ಯದ ರೀತಿಗಳ ಅರೆಬೆಂದ ದಂಡೆಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಉಗಿಯಲಿ?
ಹೇಗೆ ಮುಂದರಿಯುವ ಸಾಹಸಪಡಲಿ?

ಮತ್ತೆ ನನಗೆ ಆ ಕೈಗಳೂ ಗೊತ್ತು, ಅವೆಲ್ಲವೂ –
ಕೈಗಳಲ್ಲಿರುವ ಬಳೆಗಳು, ಅಥವಾ ಬಿಳಿ ಖಾಲಿ ಕೈಗಳು
[ಆದರೆ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದು ಕೈಕೊಡುವ ಕಂದು ಕೂದಲು!]
ಇದೇನು, ಯಾರದೋ ಬಟ್ಟೆಗಳ ಸುವಾಸನೆ
ಹೀಗೆ ನನ್ನ ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿದೆಯೋ?
ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಒರಗಿರುವ ಕೈಗಳು, ಶಾಲು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡಿರುವ ಕೈಗಳು.
ಮತ್ತೀಗ ಮುಂದೆ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡಲೆ?
ಆದರೆ.. ಎಲ್ಲಿ ಶುರು ಮಾಡಲಿ?

…….

ಮುಸ್ಸಂಜೆಗಳ ಸಂದಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಾದುಹೋಗಿದ್ದೇನೆ,
ಕಿಟಕಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಾಗಿ ನಿಂತ ಒಂಟಿ ಗಂಡಸರ
ಪೈಪುಗಳಿಂದೊಸರಿ ಮೇಲೆರುವ ಹೊಗೆ ನೋಡಿದ್ದೇನೆಂದು ಹೇಳಲೆ?

ನನಗೊಂದು ಜೋಡಿ ಪರಪರಕು ಉಗುರುಗಳಿರಬೇಕಿತ್ತು
ನಿ:ಶಬ್ದ ಸಮುದ್ರಗಳಡಿಯಲ್ಲಿ ಗರಗರ ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದೆ.

…….

ಮತ್ತೆ ಈ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ, ಈ ಸಂಜೆ ಎಷ್ಟು ನಿರುಂಬಳ ಮಲಗಿದೆ!
ನೀಳವಾದ ಬೆರಳುಗಳಿಂದ ನೀವಿಸಿಕೊಂಡು,
ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿದೆ… ಸುಸ್ತಾಗಿದೆ.. ಅಥವಾ ಓತ್ಲಾ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದೆ,
ಫರಶಿಗಳ ಮೇಲೆ ಮೈಚಾಚಿ, ಇಲ್ಲಿಯೇ, ನಿನ್ನ ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೆ.
ಚಹಾ, ಕೇಕು, ಐಸ್‍ಕ್ರೀಮುಗಳ ನಂತರ, ಪ್ರಸಕ್ತ ಕ್ಷಣವನ್ನು
ತೀರಾ ಸಂದಿಗ್ಧಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುವ ಚೇತನ ನನ್ನಲ್ಲಿರಲೇಬೇಕೆ?
ನಾನು ಅತ್ತುಕರೆದು ಹೊಟ್ಟೆಗಟ್ಟಿ, ಗೋಳಾಡಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದ್ದರೂ
ನನ್ನ [ಸ್ವಲ್ಪ ಬಕ್ಕ] ತಲೆಯನ್ನು ತಾಟಿನಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತು ತಂದದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದರೂ
ಹೇಳುವುದೇನೆಂದರೆ, ನಾನೇನು ಪ್ರವಾದಿಯಲ್ಲ — ಮತ್ತಿದು ದೊಡ್ಡ ಸಂಗತಿಯೂ ಅಲ್ಲ;
ನೋಡಿದ್ದೇನೆ ನನ್ನ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಕ್ಷಣಗಳು ಮಿಣುಗುಟ್ಟಿದ್ದನ್ನೂ,
ನೋಡಿದ್ದೇನೆ ಕೆಲಸದ ಹುಡುಗ ಸಂತತ ನನ್ನ ಕೋಟನ್ನು ಇಸಿದುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು, ಮುಸಿನಗುವುದನ್ನೂ,
ಸಂಕ್ಷೇಪಿಸಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ – ನಾನು ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದಿದ್ದೆ.

ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಹಾಗೆ ಮಾಡುವುದು ಯೋಗ್ಯವೆನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತೆ,

ಆ ಕಪ್ಪುಗಳು, ಮೊರಬ್ಬ, ಚಹಾಗಳ ನಂತರ,
ಪಿಂಗಾಣಿ ಕಪ್ಪು-ಬಸಿಗಳಲ್ಲಿ, ನಿನ್ನ ನನ್ನ ಬಗೆಗಿನ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ,
ವಿಷಯದ ಕೊಂಡಿಯನ್ನು ಒಂದು ಮುಗುಳ್ನಗೆಯಿಂದ ಕಡಿದುಹಾಕುವುದು,
ಮೌಲಿಕವಾದುದಾಗುತ್ತಿತ್ತೇ,
ಇಡೀ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವ ಹಿಂಡಿ ಚೆಂಡು ಮಾಡುವುದು,
ಮೈಮೇಲೆರಗುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯತ್ತ ಉರುಳಿಸುವುದು,
“ನಾನು ಲೆಜ಼ಾರಸ್, ಸತ್ತವನೆದ್ದು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ,
ಎಲ್ಲ ಹೇಳಲು ಮರಳಿ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ, ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಹೇಳಲು,” ಎಂದು ಬಿಡುವುದು,
ಅವಳ ತಲೆಗೆ ಇಂಬಿರಿಸಿ, “ನಾನು ಹೇಳಿದರರ್ಥ
ಅದಲ್ಲ, ಅದಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ,” ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ,
ಇದೆಲ್ಲ ಬೇಕಾಗಿತ್ತೆ?

ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಹಾಗೆ ಮಾಡುವುದು ಯೋಗ್ಯವೆನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತೆ,
ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾದುದಾಗುತ್ತಿತ್ತೇ?
ಸೂರ್ಯಾಸ್ತಗಳು, ಹಿತ್ತಿಲುಗಳು, ನೀರು ಚಿಮುಕಿಸಿದ್ದ ಬೀದಿಗಳು,
ಕಾದಂಬರಿಗಳು, ಚಹಾಕಪ್ಪುಗಳು, ಫರಶಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ತೆವಳುವ
ಸ್ಕರ್ಟುಗಳು –
ಇವು, ಹಾಗೂ ಮತ್ತಿನ್ನೆಷ್ಟೋ ಸಂಗತಿಗಳ ನಂತರ?
ನನಗನ್ನಿಸ್ಸಿದ್ದನ್ನು ಯಥಾರ್ಥ ಹೇಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ!
ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾಯಾವಿ ಲಾಟೀನು ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ನರನಾಡಿಗಳ ಚಿತ್ತಾರ ಎರಚಿದಂತೆ:
ತಲೆದಿಂಬನ್ನಿರಿಸಿ, ಅಥವಾ ಶಾಲನ್ನು ಕಿತ್ತೆಸೆದು,
ಕಿಟಕಿಯತ್ತ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿ, “ಅಲ್ಲ, ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದರ ಅರ್ಥ
ಅದಲ್ಲ. ಅದಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ,” ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರೆ,
ಆವಾಗ ಅದು ಸರಿಹೋಗುತ್ತಿತ್ತೇ?

………..

ಅಲ್ಲ! ನಾನು ಪ್ರಿನ್ಸ್ ಹ್ಯಾಮ್ಲೆಟ್ ಅಲ್ಲ, ಅದು ನನ್ನ ಸ್ವಭಾವವೇ ಅಲ್ಲ;
ನಾನೊಬ್ಬ ಸೇವಕ, ದೇವದೂತ, ಹೇಳಿದಷ್ಟು ಮಾಡುವವ,
ಪೋಷಿಸಿ ಮುಂದುವರಿಸುವುದು, ಒಂದೆರಡು ದೃಶ್ಯಗಳ ಮೊದಲು ಬರುವುದು,
ರಾಜಕುವರನಿಗೆ ಸಲಹೆ ಕೊಡುವುದು; ಸುಲಭ ಸಲಕರಣೆ, ಸಂಶಯವಿಲ್ಲ,
ಗೌರವ ಸೂಚಿಸುತ್ತ, ಕೃತಕೃತ್ಯೆಯಿಂದ ಉಪಯೋಗಕ್ಕೆ ಬರುವವ,
ಮುತ್ಸದ್ದಿ, ಜಾಗರೂಕ, ಎಲ್ಲವೂ ಕೂಲಂಕುಷ,
ಭಾಷ್ಕಳಪಂತ, ಆದರೆ ತುಸು ಸ್ಥೂಲ, ನಿಧಾನಿ
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದ
ಮತೊಮ್ಮೊಮ್ಮೆಯಂತೂ ಪೂರಾ ವಿದೂಷಕ.

ನನಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತದೆ… ಮುದುಕನಾಗುತ್ತೇನೆ…
ಕೆಳಗೆ ಮಡಿಕೆ ಹಾಕಿ ಪ್ಯಾಂಟು ತೊಡುತ್ತೇನೆ.

ಕೂದಲು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಬಾಚಲೆ? ಪೀಚ್ ತಿನ್ನುವ ಸಾಹಸ ಮಾಡಲೆ?
ನಾನು ಬಿಳಿಯ ಫ್ಲ್ಯಾನೆಲ್ ಟ್ರೌಸರ್ಸ್ ತೊಟ್ಟು, ಬೀಚ್ ಮೇಲೆ ಓಡಾಡುವೆ.
ನಾನು ಮತ್ಸ್ಯಕನ್ನಿಕೆಯರ ಹಾಡು ಪ್ರತಿಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿರುವೆ.

ನನ್ನ ಸಲುವಾಗಿ ಅವರು ಹಾಡುವರೆಂದು ನನಗನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ ಅಲೆಗಳ ಸವಾರಿ ಮಾಡುತ್ತ ಸಮುದ್ರದತ್ತ ಹೋಗುವಾಗ
ಗಾಳಿ ಬೀಸಿ ನೀರನ್ನು ಕಪ್ಪುಬಿಳುಪಾಗಿ ಹರಡುವಾಗ
ಅಲೆಗಳ ಬೆಳ್ಳನೆಯ ಕೂದಲನ್ನು ಹಿಂದೆ ಹಿಂದೆ ಹಿಕ್ಕುವಾಗ.

ತಿರುಗಿದ್ದೇವೆ ನಾವು ಸಮುದ್ರದ ಅನೇಕ ಕಕ್ಷೆಗಳಲ್ಲಿ
ಕೆಂಪು ಕಂದು ಜೊಂಡಿನ ಮಾಲೆ ಧರಿಸಿರುವ ಸಾಗರಕನ್ನಿಕೆಯರ ಸುತ್ತಲೂ
ಮನುಷ್ಯ ದನಿಗಳು ನಮ್ಮನ್ನೆಬ್ಬಿಸುವ ತನಕ, ಮುಳುಗಿಸುವ ತನಕ.

 

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ:  ‘Afternoon Tea’, 1939, Wood engraving by James Ravilious

“ಸದ್ದಿನ ವಿಶ್ವವೊಂದು ಹೋಳಾಗುತಿರುವಾಗ..”

“ಸದ್ದಿನ ವಿಶ್ವವೊಂದು ಒಳಗೇ

ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಹೋಳಾಗುತಿರುವಾಗ

ಒಳ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ತುದಿಗಾಲಿನಲಿ ನಿಂತು

ಇನಿತೂ ಹೊರಜಾರದಂತೆ ಅದರ

ನಿರಾಕಾರ ಚೂರುಗಳ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು”

                                                                                          – ’ವಾಕ್ ಮನ್’, ಜಯಂತ ಕಾಯ್ಕಿಣಿ                     

ಈಗ ಈ ಕವಿತೆಯ ಸಾಲುಗಳು ವಾಕ್ಮನ್ನಿಗೆ ಬದಲಾಗಿ ನಮ್ಮ ಲೇಟೆಸ್ಟ್ ’ಸಂಗೀತ ಸಾಧನ’ಗಳಾಗಿರುವ ಐಪಾಡ್ ಮತ್ತು ಮೊಬೈಲುಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಅನ್ವಯಿಸಬಹುದು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಮೇಲಿನ ಸಾಲುಗಳು ಬಲು ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚಿನವು. ತುಮಕೂರು-ಬೆಂಗಳೂರುಗಳ ನಡುವೆ ಕಳೆದ ಐದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಮತ್ತು ಹೆಡ್ ಫೋನುಗಳೇ ಸಂಗಾತಿಗಳಾಗಿದ್ದಿದ್ದು. ನನ್ನ ಮೆಚ್ಚಿನ ಸಂಗೀತ ಕೇಳುತ್ತ ಕಿಟಕಿಸೀಟಿನ ವಿಶೇಷ ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತ ಮೌನವಾಗಿ ಪಯಣಿಸುವುದೇ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಲಕ್ಷುರಿ. ಮನೆಯಿಂದಲೇ ಫ್ರೀಲ್ಯಾನ್ಸ್ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ವಿರುದ್ಧ ಧ್ರುವಗಳೆಂಬಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಬೆಂಗಳೂರು ಮತ್ತು ತುಮಕೂರ ಮನೆಗಳ ನಡುವೆ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಸಂತುಲನ ತಪ್ಪದಂತೆ ತಕ್ಕಡಿ ತೂಗಿಸುವ ವೇಳೆಗೆ ಹೈರಾಣಾಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇಂಥದರಲ್ಲಿ ಎರಡೂ ಧ್ರುವಗಳ ನಡುವಿನ ಸಂಚಾರ ಮತ್ತು ಆ ಹೊತ್ತಿಗಿನ ಸಂಗೀತವೇ ನನ್ನನ್ನು ಎಲ್ಲೋ ಸ್ಥಿಮಿತದಲ್ಲಿಟ್ಟಿತೆನ್ನಬಹುದು.

ಪ್ರಯಾಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಮಾತನಾಡದಿರುವುದು ಬಹಳ ಹಳೆಯ ಅಭ್ಯಾಸ. ಇದಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದುಕಡೆ ನನ್ನ ಬಸ್ಸುಗಳ ಬಗೆಗಿನ ಅಲರ್ಜಿಯೇ ಕಾರಣ. ”ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಬಲು ಇಷ್ಟ ಪಡುವ ಆದರೆ ಪ್ರಮುಖ ಸಂಚಾರಸಾಧನಗಳಾದ ಟ್ರೇನುಬಸ್ಸುಕಾರುಜೀಪು ಇತ್ಯಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವುದನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುವ ಜೀವಿ’ ಎಂಬಂತಹ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವೇನಾದರೂ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ಸುನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಮಾತ್ರ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ನೀಡಲಾಗುವುದೆಂದು ನಾನು ಹೇಳಬಲ್ಲೆ. ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ಊರಿಂದ ಹೆಚ್ಚೂಕಡಿಮೆ ಎಂಟು ಕಿಲೋಮೀಟರು ದೂರವಿದ್ದ ಕಾಫೀ ರಿಸರ್ಚ್ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿಗೆ ಹೋಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿದ್ದುನೆಲ್ಲ ಬಂದ ದಾರಿಯಿಂದಲೇ ಆಚೆ ಕಳಿಸಿ ಸುಸ್ತಾಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಡೀಸೆಲ್ ವಾಸನೆ ಬಂದರೇನೇ ಸಾವು ಹತ್ತಿರ ಬಂದಂತೆನಿಸಿ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಚಳಿ ಏಳುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನ ಈ ಬೇನೆಯಿಂದ ಮಾತಾಶ್ರೀ ಪಿತಾಶ್ರೀಗಳು ಅನುಭವಿಸಿದ ವೇದನೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಹೊರಟರೆ ಅದು ಇನ್ನೊಂದು ಪುರಾಣವೇ ಆದೀತು.

ಪಾಯಿಂಟಿಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಥರದ ಟ್ರಾವೆಲ್ ಸಿಕ್ನೆಸ್ ಇರುವವರಿಗೆ ಹಲವಾರು ಪೇಚಾಟಗಳಿರುವವು. ನಮ್ಮಗಳಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಓದಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಇತರರು ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಮ್ಯಾಗಜೀನುಗಳನ್ನು, ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಸುದ್ದಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ಓದುವುದ ನೋಡಿಯೂ ನೋಡದಂತೆ ಹೊಟ್ಟೆಯುರಿಸಿಕೊಂಡು ಇರಬೇಕಾಗುವುದು. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಆಸೆ ತಡೆಯಲಾರದೆ ಬಸ್ಟ್ಯಾಂಡಿನಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕವೊಂದರೊಳಗೆ ಇಣುಕಿದರೂ ಡ್ರೈವರು ಬಂದು ಹಾರ್ನು ಹೊಡೆದತಕ್ಷಣ ಹಾರಿಬಿದ್ದು ಪುಸ್ತಕಮುಚ್ಚಿಬಿಡಬೇಕು. ಇನ್ನು ಬರೆಯುವುದಂತೂ ದೂರದ ಮಾತಾಯಿತು. ಎರಡಕ್ಷರ ಬರೆವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತಲೆಗೂ, ತಿರುಗುವ ಬಸ್ಸಿನ ಚಕ್ರಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ! ಪ್ರಯಾಣಿಸಿಕೊಂಡು ಬರೆಯಬಲ್ಲವರು ’ಸೂಪರ್ ಪವರ್’ ಹೊಂದಿರುವಂಥವರು ಎಂದು ನಾನು ದೃಢನಂಬಿಕೆ ಹೊಂದಿದ್ದೇನೆ. ಲೇಖಕ ವಸುಧೇಂದ್ರ ತಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕವೊಂದನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರ ಟ್ರ್ಯಾಫಿಕ್ಕಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿರುವುದು ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರಿಗೆ ತಿಳಿದಿರುವ ಸಂಗತಿಯೇ. ಕಿಟಕಿಗಳೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಏ.ಸಿ. ಗಾಳಿಯನ್ನುಸಿರಾಡಿಕೊಂಡು ಇರುವಾಗ ಕಾರಿನೊಳಗೆ ವಸುಧೇಂದ್ರರ ಬದಲು ನಾನೇನಾದರೂ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಡ್ರೈವರ್ ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಕಂಡು ಭಯಭೀತನಾಗಿ ಟ್ರ್ಯಾಫಿಕ್ ನಡುವೆಯೇ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಪರಾರಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದನೆನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವಿಲ್ಲ.

ವಸುಧೇಂದ್ರರ ರೆಫರೆನ್ಸು ನನ್ನನ್ನು ಎರಡನೇ ಪಾಯಿಂಟಿಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಥರದವರಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವಾಗ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ತಾಜಾ ಗಾಳಿ ಆಡುತ್ತ ಇರಬೇಕು. ಬಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಕಿಟಕಿಸೀಟಿಗಾಗಿ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ನಾಟಕ ಆಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸೀಟು ಸಿಕ್ಕರೆ ಸಾಕು ಎಂದು ಹತ್ತುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಿಟಕಿಸೀಟು ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಹತ್ತುತ್ತೇನೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಾಯಲೂ ಸಿದ್ಧ. ಕಾರಿನೊಳಗೆ ಕೂತು ಇಗ್ನಿಷನ್ ಕೀ ತಿರುಗಿಸುವ ಮೊದಲೇ ನಾನು ಕಿಟಕಿ ತೆರೆಯಲು ವಿಲವಿಲ ಒದ್ದಾಡುವುದು ನನ್ನ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಮಾಮೂಲಿ ವಿಷಯ. ’ಒಂದೇ ನಿಮಿಷ ಸುಮ್ಮನಿರು ಮಾರಾಯಿತಿ!’ ಎಂದು ವಿನಂತಿಸಿದರೂ ಕೇಳುವದಿಲ್ಲ. ಕಳೆದ ರಜೆಯಲ್ಲಿ ಜಾಮನಗರದಿಂದ ಅಹಮದಾಬಾದಿಗೆ ಆರು ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ವೋಲ್ವೋ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆಯಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಡ್ರೈವರನು ನನಗಾಗಿ ಒಂದೈದು ಎಕ್ಸ್ ಟ್ರಾ ಸ್ಟಾಪುಗಳನ್ನು ನೀಡಬೇಕಾಗಿ ಬಂದು ಮನೆಯ ಸದಸ್ಯರೆಲ್ಲ ನಾಚಿಕೆಪಡುವಂತೆ ಆದರೂ ಬಾಕಿಯವರೆಲ್ಲ ’ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ, ಬಸ್ಸಿನೊಳಗೇ ಅವರು ಕಕ್ಕಿ ನಾವೆಲ್ಲ ಒದ್ದಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಆಚೆಯೇ ಬೆಟರು. ನಮಗೂ ಫ್ರೆಶ್ ಗಾಳಿ ಸಿಗುತ್ತೆ’ ಎಂದು ಮನೆಯವರನ್ನು ಸಮಾಧಾನಿಸಿದರು.

ಟ್ರೇನ್ ಪ್ರಯಾಣ ಎಂದರೆ ಅತ್ಯಂತ ಆರಾಮದಾಯಕ ಪ್ರಯಾಣ ಎಂದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವ ವಿಚಾರ. ಎಂತಹ ಟ್ರ್ಯಾವೆಲ್ ಸಿಕ್ನೆಸ್ ಇರುವವರೂ ಟ್ರೇನುಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದ್ದು ತಿಂದುಂಡುಕೊಂಡು ನಿಶ್ಚಿಂತರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಆ ರೆಕಾರ್ಡನ್ನೂ ಮುರಿದಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ಟ್ರೇನುಗಳು ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿನೆಡೆಗೆ ಧಾವಿಸುತ್ತವೋ ನನಗೆ ಅದೇ ದಿಕ್ಕಿಗೇ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ವಿರುದ್ಧದಿಕ್ಕಿನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆನೋ, ಮುಗಿಯಿತು. ಹೊಟ್ಟೆಯೊಳಗಿರುವ, ಇಲ್ಲದಿರುವ ಪದಾರ್ಥಗಳೆಲ್ಲ ಡರ್ಬಿರೇಸಿನ ಕುದುರೆಗಳ ಹಾಗೆ ಸುತ್ತ ರೇಸುಹಾಕತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಿಂದ ವಾಪಾಸು ಬರುತ್ತಿರುವಾಗ ಒಮ್ಮೆ ಇಂಥದ್ದೊಂದು ಸೀಟಿನಲ್ಲಿಯೇ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲದೆ ಕುಕ್ಕರಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿತು. ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಚಹರೆ ವಿಧವಿಧವಾಗಿ ಬದಲಾಗತೊಡಗಿದ್ದನ್ನು ಮಗಳು ಗಮನಿಸಿದಳು. ನನ್ನ ಮಾವನವರು ತನ್ನ ಎಲಡಿಕೆ ಸಂಚಿಯಿಂದ ನಾಲಕ್ಕು ಅಡಿಕೆತುಂಡುಗಳನ್ನು ಕೈಗೆ ಹಾಕಿ “ಅಗಿಯಮ್ಮ, ದವಡೆ ಕಚ್ಚಿ ಹಿಡಿದುಕೊ. ಸ್ವಲ್ಪ ಆರಾಮಾಗಬಹುದು.” ಅಂದರು. ಹಾಗೇ ಮಾಡಿದೆ. ಒಂದು ನಿಮಿಷ ತಲೆ ’ಗಿಮ್’ ಅಂದರೂ ಆಮೇಲೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಆರಾಮವೆನಿಸಿತು!! ಅಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರಾಗುತ್ತಿತ್ತು. “ಇನ್ನೊಂದ್ಸಲ್ಪ ಕೊಡ್ರಪ್ಪಾಜಿ!!” ಎಂದು ಗಲಾಟೆ ಮಾಡಿ ಇಸಿದುಕೊಂಡೆ. ಪಾವಗಡದ ಬಣ್ಣ ಏರಿಸಿದ ಗೋಟಡಿಕೆ ತುಂಡುಗಳು. ಕೊಂಚಕಾಲದಲ್ಲಿಯೇ ಮುಖವೆಲ್ಲ ಬಿಸಿಯಾಗತೊಡಗಿ ಬೆವೆತುಕೊಳ್ಳಲು ಶುರುಹಚ್ಚಿತು. ಕಿವಿಗಳು ಉಗಿಬಂಡಿಯ ಹೊಗೆಕೊಳವೆಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆ ಹೊಂದಿದವು. ಕೈಕಾಲಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸುವ ರಕ್ತವೆಲ್ಲ ಗುರುತ್ವವನ್ನೇ ಮರೆತು ಮುಖಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ನನ್ನವರು ಗಾಬರಿಯಾಗಿ ನನ್ನನೆಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಕೈಗೊಂದು ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಕವರು ಕೊಟ್ಟು ಟಾಯ್ಲೆಟಿಗೆ ದಬ್ಬಿ ಬಾಗಿಲೆಳೆದುಕೊಂಡರು. ವಾಪಾಸು ಬರುವ ವೇಳೆಗೆ ನನಗೆ ಬೇಕಾದ ರೀತಿಯ ಆಸನ ಸಿದ್ಧವಾಗಿತ್ತು.

ಕವಿ ಕಾಯ್ಕಿಣಿಯವರು ತಮ್ಮ ’ವಾಕ್ ಮನ್’ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಕಿವಿಗೆ ಹೆಡ್ ಫೋನ್ ಧರಿಸಿ ಸಂಗೀತ ಕೇಳುವವನನ್ನು ಕುರಿತು ತನ್ನ ಸ್ವರ ಸ್ವರ್ಗದ ಸೀಮೆಗಳನ್ನು/ಪರರಿಗೆ ಸೋಕದ ಹಾಗೆ/ತನ್ನೊಳಗೇ ಲೂಟಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಈತ/ಎಷ್ಟು ಸ್ವಾರ್ಥಿ/ಎಷ್ಟು ನಿರ್ಲಜ್ಜ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಆತನನ್ನು ’ಮುಖಹೀನ ವಿಗ್ರಹದಂತೆ’ ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಬಹುಶಃ ಅವರು ಈ ಕವಿತೆ ಬರೆಯುವ ಮುನ್ನ ನನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಬೇರೆಯ ಥರವೇ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ನನಗೆ ಖಾತ್ರಿಯಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ತುಮಕೂರಿಗೆ ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಓಡಾಡಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ನನ್ನ ತೊಂದರೆಯನ್ನು ಶೇಕಡಾ ತೊಂಭತ್ತರಷ್ಟಾದರೂ ನೀಗಿಸಿದ್ದು ನನ್ನ ’ಮೊಬೈಲ್’ ಸಂಗೀತವೇ. ಎಷ್ಟೆಷ್ಟೋ ಬೇನೆಗಳಿಗೆ ಸಂಗೀತ ಆರಾಮ ಕೊಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಓದಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ತೊಂದರೆಯಿದ್ದವರಿಗೆ ಸಂಗೀತ ಸಹಾಯಕವಾದದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡುವ ಆಸಕ್ತಿಯಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ನಾನು ಸವಿವರ(!?!) ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಬಲ್ಲೆ. ಜನ ನನ್ನನ್ನು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆಂದು ನನಗೇನೂ ಬೇಸರವಿಲ್ಲ. ಇದೇ ಖಾಯಿಲೆ ನನ್ನ ಅಮ್ಮನಿಗೂ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಗೂ ಇರುವುದು ಎಂಬಂಥ ಸೀಕ್ರೆಟನ್ನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ತಿಳಿದನಂತರ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅಪಾರ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಮೂಡಿದೆ. ವಂಶಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುವುದೇನೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಲ್ಲ ನೋಡಿ.

ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗಿನ ಖುಷಿ ಮತ್ತು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗಿನ ನೋವು

 

“I let my head fall back, and I gazed into the Eternal Blue Sky. It was morning. Some of the sky was yellow, some the softest blue. One small cloud scuttled along. Strange how everything below can be such death and chaos and pain while above the sky is peace, sweet blue gentleness. I heard a shaman say once, the Ancestors want our souls to be like the blue sky.”  – Shannon Hale, Book Of a Thousand Days.

“ಕೊಳೆತ ಹಣ್ಣು ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿದ್ರೆ ಅದನ್ನ ಎತ್ತಿ ಬಿಸಾಡಲ್ವ? ಹಂಗೇ ಬಿಟ್ರೆ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಹಣ್ಣುಗಳೂ ಹಾಳಾಗ್ತವೆ ತಾನೆ? ಹಂಗೇ ಕಣ್ರಿ ಇದೂ. ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ ಸುಮ್ಮನೆ ಹಿಂಸೆ, ನೋವು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ರಿ?” ಆಕೆ ಬೈಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಇದು ಇನ್ನಾವುದಾದರೂ ಸನ್ನಿವೇಶವಾಗಿದ್ದರೆ ಎಂಥ ಫಿಲಸಾಫಿಕಲ್ ಹೊಳಹು ನೀಡುವಂತಹ ಸಲಹೆಯಲ್ಲವೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತ ಇದ್ದೆ. ನನ್ನೆರಡು ಕೈಗಳೂ ನನ್ನ ಮಂಡಿಯನ್ನು ನೋಯುವಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಅಮುಕುತ್ತಿದ್ದವು.

ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಬಳಬಳನೆ ನೀರು ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇತರರು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗದಷ್ಟು ನೋವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವವಳು ನಾನು ಅನ್ನುವ ಅಹಂಕಾರವಿತ್ತು ನನಗೆ. ಆದರೆ ಹನ್ನೆರಡು ವರುಷ ನಾನು ಬೇಡಬಾರದ ನೋವು ನುಂಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದು ಬರೆ ನನ್ನ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅನ್ನುವ ಸತ್ಯ ಹೊಳೆದ ತಕ್ಷಣ ದವಡೆ ತನ್ನಂತಾನೇ ಸಡಿಲವಾಯಿತು.

ಆಕೆ ಉಳಿ ಸುತ್ತಿಗೆಯಂಥದೇನನ್ನೊ ತಗೆದುಕೊಂಡು ಕುಟ್ಟತೊಡಗಿದರು. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಜೋರಾಗಿ ಅರಚಿದೆ. ಬಾಯಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ನೀರಿನಂಥದೇನೋ ಹಾರಿದಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿತು…ಶಶಿ ಹೇಳಿದ ಮೇಲೇ ಅದು ರಕ್ತ ಎಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದು.

ಕಿಡ್ನಿ ಟ್ರೇಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಹಲ್ಲನ್ನೇ ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡಿದೆ. ನನ್ನ ಹಲವಾರು ಮೊಂಡಾಟಗಳ ಪ್ರತೀಕದಂತೆ ಕಂಡಿತು.

“ಬೇಕ ಇದು? ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ಜತೆಗೇ ತಗೊಂಡು ಹೋಗ್ತಾರೆ”. ಆಯಾ ನಕ್ಕಳು.

ತಲೆಯಲ್ಲಾಡಿಸಿದೆ. ಇವನ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ, “ಮನೆಗೆ ಹೋಗೋಣ.” ಅಂದೆ.

*********

ಆಗಲೇ 2013 ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಹಲ್ಲು ಕೀಳಿಸಿದ ನಂತರ ಹಲವಾರು ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಗಿವೆ. ಪ್ರೇಮವೊಂದು ಕಳೆದುಹೋದ ನಂತರ ನಾವು ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ರುಟೀನನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗೇ..

2012ರಲ್ಲಿದ್ದಷ್ಟು ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾಗಿ ನಾನು ನನ್ನ ಜೀವನಕಾಲದಲ್ಲಿ ಎಂದೂ ಇದ್ದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬೇಕೆಂದೇ  ಕೈಯಿಂದಾಚೆ ಜಾರಲು ಬಿಟ್ಟು ನೋಡುವುದು ಎಂಥ ಅದ್ಭುತ ಅನುಭವ! ಫೋನನ್ನು ಸುಮಾರು ಕಾಲ ಆಚೆಗೆಸೆದು ಮರೆತೇಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೆ ಇರುವ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಿದೆ. ಕಣ್ಣು ಇಂಗಿಹೋಗುವಷ್ಟು ಓದಿದೆ. ಎಲ್ಲ ಅವಕಾಶಗಳ ಗಂಟಲು ಹಿಸುಕಿ ಆಚೆ ಬಿಸಾಡಿದೆ. ಇದ್ದ ಎಲ್ಲದರ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ನಾನು ಏನಾಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಪ್ರತಿಕ್ಷಣವೂ ಗಮನಿಸಲು ತೊಡಗಿದೆ. ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಶಿಸ್ತನ್ನು ಮತ್ತೆ ಹೆಕ್ಕಿ ಜೋಡಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದೆ. ಇದಾವುದೂ ಚೂರೂ ಸುಲಭವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಉಹುಂ.

ಈವತ್ತು ಬೆಳಜಾವ ವಾಕಿಂಗ್ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಎದುರು ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬರು ಈವತ್ತು ನಕ್ಕರು. ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಮನೆಯೆದುರು ಥರಥರದ ರಂಗೋಲಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ’ಹ್ಯಾಪಿ ನ್ಯೂ ಯಿಯರ್ 2013’ ಎಂದೆಲ್ಲ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಬರೆದುಕೊಂಡು ಸಂಭ್ರಮವಾಗಿದ್ದರು. ಈವತ್ತು ಎಂದಿಗಿಂತಲೂ ಮಂಜಿನ ಮೋಡಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಕಲ್ಲುಬೆಟ್ಟಗಳೆಲ್ಲ ಮರೆಯಾಗಿಹೋಗಿ ಕಣ್ಣೆದುರಿಗಿನ ಎಲ್ಲವೂ ಕನಸೊಂದರ ಹಾಗೆ ಅರೆಬರೆಯಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣದ ಸೂರ್ಯ ಮೇಲೇರಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಎಂಬ ಗಲಿಬಿಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದ. ನಾನು ಚಳಿಯಲ್ಲೂ ಯರ್ರಾಬಿರ್ರಿ ಬೆವೆತುಕೊಂಡು ಹಲ್ಲುನೋವಿಲ್ಲದ ಚಳಿಗಾಲದ ಮುಂಜಾವಕ್ಕೆ ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಶುಭಾಶಯ ಹೇಳಿದೆ.

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: amritray.com

ಚಿತ್ರಪಟ…ಚಿತ್ತಪುಟ

 

ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲೊಂದು ಬಹಳ ಹಳೆಯ ಫೋಟೋ ಆಲ್ಬಮ್ ಇದ್ದಿತ್ತು. ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ್ದು. ಅದರ ಪುಟಗಳು ಕೂಡ ಕಪ್ಪಗೆ ಬಟ್ಟೆ ಸುತ್ತಿದ ಹಾಗೆ ದಪ್ಪಗೆ. ಪ್ರತಿ ಪುಟಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಬಟರ್ ಪೇಪರ್ ತರಹದ ಅರೆಪಾರದರ್ಶಕ ಹಾಳೆಗಳು. ಪ್ರತೀ ಪುಟದಲ್ಲೂ ಫೆವಿಕಾಲ್ ಹಾಕಿ ಅಂಟಿಸಿದ ಕಪ್ಪು-ಬಿಳುಪು ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗಳು. ಯಾರಾದರು ನೆಂಟರಿಷ್ಟರು ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ಬೀರುವಿನಿಂದ ಹೊರತೆಗೆದು ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕಿಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸದರಿ ನೆಂಟರು ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ’ಆಹಾ!’ ’ಓಹೋ!’ ಎಂದೆಲ್ಲ ಉದ್ಗರಿಸುತ್ತ ಬೇಕಾದ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಇರುವುದನ್ನು ನಾವು ಕೆಟ್ಟಮಕ್ಕಳು ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರ ಗಮನಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಿಗದ ಹಾಗೆ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತ ಕೂತಿರುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಏಕೆಂದರೆ ಸುಮಾರು ಕೌಟುಂಬಿಕ ಸೀಕ್ರೆಟುಗಳು, ಕಥೆಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ ಇಂಥ ಸಮಯದಲ್ಲೇ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದುದು. ನಾವಾಗೇ ಆ ಆಲ್ಬಮನ್ನು ಮುಟ್ಟಲು ಅಥವ ನೋಡಲು ಅನುಮತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗಳು ಆವಾಗ ಒಂದು ರೀತಿಯ ’ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ರೆಕಾರ್ಡು’ಗಳಾಗಿದ್ದು ಅದರ ಪುಟಗಳ ನಡುವೆ ಯಾವಾಗಲೋ ತೀರಿಹೋಗಿದ್ದ ಅಥವ ದೂರದೂರುಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಹಿರೀಕರು, ಸಂಬಂಧಿಗಳು ಪರ್ಮನೆಂಟಾಗಿ ಕೈದಾಗಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಬುದ್ಧಿಯನ್ನೆಲ್ಲ ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಅದನ್ನು ಹಾರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಅದುಹೇಗೋ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸುಳಿವು ಹತ್ತಿ “ಆಲ್ಬಮ್ ಮುಟ್ಟಿದ್ರೆ ಹುಷಾರ್!” ಎಂದು ಕಿರುಚಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದನ್ನು ನೋಡಬೇಕೆಂದರೆ ಅಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗಿರಲೇಬೇಕಿತ್ತು. ಅವರು ಪುಟಗಳನ್ನು ಹುಷಾರಾಗಿ ತಿರುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾವು ಪ್ರತಿಸಾರಿಯೂ ಹೊಸದು ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ ’ಬ್ಯಾ’ ಎಂದು ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಆಲ್ಬಮನ್ನು ತಿಂದುಹಾಕುವ ಹಾಗೆ ಕಣ್ಣೊಳಗೆ ಇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಹಾಗೆ ನೋಡುತ್ತ ಇರುವಂತೆಯೆ ನಾನು ’ಇವರು ಯಾರು? ಎಲ್ಲಿದಾರೆ? ಏನು? ಎತ್ಲಗೆ?” ಮುಂತಾಗಿ ಸಾವಿರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದುದುಂಟು. ಕೆಲವಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ ಉತ್ತರಿಸುವರು, ಕೆಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಉತ್ತರ ಸಿಗದೆಯೆ ಸುಮ್ಮನಾಗುವವು.

ಇಂಥ ಆಲ್ಬಮಿನ ಮೂರನೇ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಎರಡು ಚಿತ್ರಗಳು ನನಗೆ ಬಹಳ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು. ಮೊದಲನೆಯದು ನಾನು ಐದಾರು ತಿಂಗಳ ಮಗುವಾಗಿರುವಾಗ ಸ್ಟುಡಿಯೋ ಒಂದರ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ನನ್ನನ್ನು ಕೂರಿಸಿ ತೆಗೆದಿರುವುದು. ಕಣ್ಣಿಗೆ ಢಾಳಾಗಿ ಕಣ್ಕಪ್ಪು ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಟನ್ ಫ್ರಾಕಿನಲ್ಲಿ ಬಹುಶಃ ಕ್ಯಾಮೆರದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತಿದ್ದ ಅಮ್ಮನ ಕಡೆಗೆ ದೊಡ್ಡಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಗುತ್ತಿರುವ ಗುಂಗುರುಕೂದಲಿನ ನಾನು. ಮತ್ತೊಂದರಲ್ಲಿ ಎರಡೇ ದಿನ ವಯಸ್ಸಿನ ನನ್ನ ತಂಗಿಯನ್ನು ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ನನ್ನಮ್ಮ ಮತ್ತು ನಾನು. ಇದನ್ನು ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ತೆಗೆದದ್ದು. ಆ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ಅಮ್ಮನ ಹಿಂದೆ ಇಬ್ಬರು ಹೆಂಗಸರು. ಒಬ್ಬಾಕೆ ಯುವತಿ, ಒಬ್ಬಾಕೆ ನಡುವಯಸ್ಸು ದಾಟಿದ ಹಿರಿಯ ಮಹಿಳೆ. ಯಾವಾಗಲೂ ಆ ಚಿತ್ರ ತೋರಿಸುವಾಗೆಲ್ಲ ಅಮ್ಮ ಆ ಹಿರಿಯ ಹೆಂಗಸಿನ ಕಡೆ ಬೊಟ್ಟು ಮಾಡಿ “ಇವರೇನೆ ನೀನು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ನನ್ನ ಬಾಣಂತನ ಮಾಡಿದವರು. ಅದಕ್ಕೇ ನೀನು ಈ ಥರ ಮಾತಿನಮಲ್ಲಿ!” ಅಂದು ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿಲ್ಲದೇ ಇಲ್ಲ.

ಆಕೆಯದು ನಮ್ಮ ಬೀದಿಯ ಕೊನೆಯ ಪುಟ್ಟ ಹುಲ್ಲುಮಾಡಿನ ಮನೆ. ಮನೆಯ ಸುತ್ತಲೂ ರಾಶಿ ಹೂವಿನ ಗಿಡಗಳು. ಆ ಮನೆಯ ಬೇಲಿಗೇ ತಾಕಿಕೊಂಡಂತೆ ಹಲವಾರು ಕಾಫಿತೋಟಗಳು. ಆಕೆಗೆ ಒಂದಾರು ಮಕ್ಕಳು. ಬೇಕಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ಪುಡಿಕಾಸು ಸಂಪಾದಿಸುವ ಗಂಡ. ಯಾರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟು, ಸಾವು, ಮದುವೆ, ಮುಂಜಿ ಏನೇ ಇರಲಿ, ಆಕೆ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಹಾಜರು. ಹಾಗೆಂದೇ ಆಕೆಗೆ ಎಲ್ಲ ಮನೆಗಳ ಎಲ್ಲ ರಹಸ್ಯಗಳೂ ತಿಳಿದಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಆಕೆಯ ಒಂದು ಕಾಲು ವಕ್ರವಾಗಿದ್ದು ವೇಗವಾಗಿ ನಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಯ ಮುಂದಿನ ಹಲ್ಲುಗಳೆಲ್ಲ ಉದ್ದುದ್ದವಾಗಿ ಬೆಳೆದುಕೊಂಡು ಯಾವಾಗಲೂ ತುಟಿಗಳೆಡೆಯಿಂದ ಹೊರಗೇ ಕಾಣುತ್ತಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಐದನೇ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಬರುವ ವೇಳೆಗೆ ನಾನೇ ಆಕೆಗಿಂತ ಎತ್ತರವಿದ್ದೆ. ಬಹುಶಃ ಸಣ್ಣದರಿಂದ ನೋಡಿದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ನನಗೆ ಆಕೆ ಎಂದಿಗೂ ಕುರೂಪಿಯೆನ್ನಿಸಿದ್ದೇ ಇಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಹೆಂಗಸರು ಆಕೆಯನ್ನು ಥರಾವರಿಯಾಗಿ ಗೇಲಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗೆಲ್ಲ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವೇ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಿದ್ದು. ನಾನು ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗೆಲ್ಲ ಆ ಕುಳ್ಳನೆಯ ಮುದುಕಿ ನನ್ನ ಮುಖವನ್ನು ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಒಮ್ಮೆ ದೀರ್ಘವಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆಮೇಲೆ ನನ್ನ ಮೂಗನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಹಿಂಡಿ ತನ್ನ ಗೊಗ್ಗರುದನಿಯಲ್ಲಿ, “ಇಂಥ ಚೆಂದುಳ್ಳಿ ಮೂಗು ನಿನ್ನ ನಸೀಬಿನಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದು ನಾನು ಮಾಡಿದ ಮಾಲೀಶಿನಿಂದಲೇ ಅಂತ ನೆನಪಿಟ್ಕೋ!” ಎಂದು ಆಜ್ಞಾಪಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣಿಂದ ಸೂಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಕ್ಕರೆಯ ಭಾರದಿಂದ ಕುಗ್ಗಿಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬಹಳ ಪ್ರೀತಿ ಉಕ್ಕಿದರೆ ಆಕೆಯ ತೋಟದಿಂದ ಒಂದು ಚೆಂದದ ಡಾಲಿಯಾ ಹೂವೋ, ಗುಲಾಬಿಹೂವೋ ನನ್ನ ಕೈಗೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು.

“ನೆನಪುಗಳಾಗುವ ಆಶಯದಲ್ಲಿಯೇ ನಾವು ಬದುಕುವುದು” ಎಂದು ಇಟಾಲಿಯನ್ ಕವಿ ಆಂಟೋನಿಯೋ ಪೋರ್ಶಿಯಾ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ನಾವು ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಹೋದಹಾಗೆ ಹಲವಾರು ಜನರನ್ನು ನಾವು ನಮ್ಮ ಸ್ಮೃತಿಯಿಂದ ದೂರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ವರ್ತಮಾನವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಶ್ಲಾಘಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ, ಆಸ್ವಾದಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆರೆಯುವ ಸಲುವಾಗಿಯಾದರೂ ನಾವು ನಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹಸಿರಾಗಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬೇಕು. ಕೆಲ ವರ್ಷದ ಕೆಳಗೆ ನಮ್ಮ ಆಲ್ಬಮ್ ತೇವಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಜೀರ್ಣವಾಗುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ತಿಳಿಸಿದರು. ನಾನು ಅದರಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಉಳಿದುಕೊಂದಿರುವ ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸ್ಕ್ಯಾನ್ ಮಾಡಿಸಿ ಉಳಿಸಲು ಸಲಹೆ ನೀಡಿದೆ. ಆದಾಗಿ ಕೆಲದಿನಗಳ ನಂತರ ಅಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಹಳೆಯ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಸ್ಕ್ಯಾನ್ ಮಾಡಿಸಿ ಡಿವಿಡಿ ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಮತ್ತವೇ ಚಿತ್ರಗಳು ನನ್ನ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪಿನ ಸ್ಕ್ರೀನಿನ ಮೇಲೆ ಮೂಡುವಾಗ ಉಂಟಾದ ಸಂತಸವನ್ನು ವರ್ಣಿಸಲು ಶಬ್ದಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಮೊದಲ ಕೆಲ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಲಾಲಿಸಿ ಪಾಲಿಸಿ ನನ್ನ ಮೂಗನ್ನು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮಾಲೀಶು ಮಾಡಿದ್ದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಮುದುಕಿ ತೀರಿಕೊಂಡಿತು. ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳನ್ನು ಆಕೆ ಮಂಗಳೂರಿನ ತನ್ನ ಮಗಳ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಹಳ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಕಳೆದರು ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದರು.

 

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: s3.favim.com